Corona uitvaart

Onder normale omstandigheden zou tijdens de uitvaart de kerk stampvol gezeten hebben, met haar man en haar gezin, haar familie, buren en de vele betrokken gemeenteleden die haar zo graag mochten. Maar de teller mag niet boven de 30 personen uitkomen, inclusief personeel.

Vanuit de kerk zijn inmiddels twee zondagsdiensten livestream uitgezonden met een mobiele telefoon. De kwaliteit houdt niet over, maar het is beter dan niks. We boffen: een van de kinderen kent iemand die meer ervaring heeft met livestream én goede apparatuur. Hij helpt ons graag. En dan gaan we tellen: het gezin alleen telt al 28 personen. Predikant en organist brengen het totaal op 30. De livestream-man gaat met zijn apparatuur achter een vouwwand zitten. De koster, diaken en ouderling blijven noodgedwongen thuis. Liturgieën kunnen we zelf klaarleggen, kaarsen aansteken en een glaasje water op de kansel lukt ook nog wel. De knop om het luiden van de klokken te starten, weten we ook te vinden. Wij assisteren met het indragen en verlaten dan zo snel mogelijk de kerkzaal, om na de dienst onze rentree te maken.

Vader met zijn kinderen en hun partners laten we ‘gewoon’ bij elkaar zitten. Ze hebben de afgelopen weken gezorgd, gewaakt en vader na het overlijden van moeder zoveel mogelijk bijgestaan. Niemand is verkouden, dit moet gewoon kunnen en mogen. De kleinkinderen zitten per gezin bij elkaar. We maken een stoelverdeling en ze schikken zich daar braaf naar. Het voelt ongemakkelijk, maar iedereen snapt dat het niet anders kan.

De avond voor de uitvaart lezen we op social media allerlei berichten dat erehagen worden afgeraden, omdat ze als samenscholing beschouwd worden. We twijfelen, gevoelsmatig wordt een afscheid zo langzamerhand gereduceerd tot ‘inpakken en wegwezen’. We overleggen met een buurvrouw die de regie op zich besluit te nemen.

Na de dienst rijdt de rouwstoet speciaal nog een keer langs het woonhuis richting de begraafplaats. De buren en andere betrokkenen staan haar op te wachten: een erehaag aan beide zijden van de straat, netjes op 1,5 m afstand van elkaar. Zodra we gepasseerd zijn gaan ze direct weer hun huizen in.

Bij het verlaten van de begraafplaats bedankt haar man ons voor alles, ‘het was toch nog wel een mooi afscheid’. Wij beloven hem dat, zodra het kan en mag, we zullen helpen met het organiseren van een herdenkingsdienst zoals iedereen die voor vandaag voor ogen had.